Podczas pierwszych lat rządów Władysława Łokietka miało miejsce wiele trudności wewnętrznych. W Małopolsce opozycji przewodził biskup krakowski Jan Muskata. Problemem był też nowy król czeski – Jan Luksemburczyk, który wystąpił z roszczeniami do korony polskiej, mając przy tym poparcie większości mieszkańców Małopolski. W 1311 r. wybuchł bunt mieszczan krakowskich pod wodzą wójta Alberta, został on stłumiony przez Władysława Łokietka rok później.
Problemy wewnętrzne panujące w Polsce wykorzystała Brandenburgia, atakując Pomorze Gdańskie w 1308 r, między innymi w rezultacie zdobywając Gdańsk. Na pomoc zostali wezwani Krzyżacy, którzy odbili miasto, jednak nie oddali go Polsce – zachowali je dla siebie. Zaczęli przejmować całe Pomorze, w pełni pod ich wodzą znalazło się ono w 1309. W tym samym roku Krzyżacy przenieśli swoją główną siedzibę do Malborka. Stratę Pomorza Władysław Łokietek powetował sobie w 1314 r. przyłączeniem do państwa Wielkopolski.
